شرح حال زندگی یک پیر مرد از زبان خودش

در خانواده  متدین و بزرگی به دنیا اومدم
تا قبل ازدواجم زندگی خوبی داشتم وارد ارتش شدم همونجا استخدام شدم
با هزارتا مشکل با دختر مورد علافه ام ازدواج کردم
شدم داماد سرخونه اون هم توی خونه با دوتا اتاق
یک اتاق پدر و مادر زنم زندگی میکردند در اتاق دیگر من و زنم
خیلی سخت بود
به خاطر سن کمی که زنم داشت درک بعضی مسائل براش مشکل بود
به خاطر تک فرزند بودن اکثر اوقات را با خانواده اش میگذراند
من هم خوب جوون بودم بالاخره یک سری انتظارات از همسرم داشتم
این موضوع همیشه اوقاتمو تلخ میکرد
و از بودن در کنار خانواده همسرم ناراحت بودم
با تمام سختی ها ساختم اما همیشه  دلم پر از غم  بود
توی همون اتاق دو تا از بچه هامو بزرگ کردم تا کم کم دست بالم باز شد و طبقه بالای اون خونه را ساختم و تا حدودی مستقل شدم
دو تا دیگه بچه به بقیه بچه هام اضافه شد
اونها بزرگ شدند در ازاش پدر و مادر زنم پیرتر میشدند
بعد از فوت مادر زنم روزگار دیگه به من روی خوش نشون نداد
زنم مریض شد
بعد از فوت پدر زنم پسرم دچار بیماری نا علاج شد
اون موقع بود که فهمیدم وجود پدر و مادر زنم  در کنار خانواده ام با اینکه  از اون وضعیت ناراحت بودم مانع از بعضی اتفاقات بود
بعد از این اتفاقات حالاپسر بزرگم شاید سالی یکبار یادش بیافته که پدرو مادری داره
یکی از دخترهامو که تنها فرستادم خونه شوهر حالا با دو نفر دیگه برگشته خونه بچگیاش
با وجود این که از این وضعیت ناراحتم نه به خاطر اضافه شدن 3 نفر دیگه به جمع خانوادگیمون بلکه به خاطر پاشیده شدن زندگی دخترم و سرنوشت نامعلوم دو نوه ام
با آغوش باز پذیرفتمشون سر سفره کمی جمعتر میشینیم کمتر میخوریم اما با هم میخوریم
فکر میکنم حالا دیگه وجود اون ها در کنارم ممکن مانع اتفاقات ناگوار آینده باشه
الان با زن بیمارم  و دخترم و پسرم که بیماری ناعلاج داره و یه پسر دیگه ام و نوه هام زندگی میکنم
شاید از بین این همه آدم فقط بزرگترین فرزندم که دختره بعد از ازدواجش تونست  مزه خوشبختی را کاملا بچشه

 الان احساس بدبختی نمیکنم اما روزگار با من بازی خوبی نداشت
البته تمام اتفاقاتی که برام افتاد عکس العمل کارهای خودم بود