کدومش لذت بخش تره؟

برای  کسی تا اونجا که از دستت برمیاد هر کاری میکنی اما دریغ از یه تشکر خشک و خالی.

البته هیچ منتی نیست اما خوبه برای دلخوشی تو هم که شده یک لبخند آمیخته با تشکر  که حتی بابتش هیچ مبلغی لازم نیست بپردازه دریغ نکنه.

حالا برو یکمی دورتر

وقتی به یه پیرمردیا پیرزن کمک خیلی خیلی ناچیز میکنی اینقدر این کار در نظرشون بزرگ میاد که ازت تشکر و برات آرزوی عاقبت به خیری میکنند.

بعد از روزها ، ماهها یا سالها دوباره بری پیششون اگر روزگار نامرد اونها رو از شما نگرفته باشه ، هنوز اون لطف کوچیکی که بهشون داشتی فراموش نکردند باز هم برات دعا میکنند.

اینی که گفتم شاید نه فقط حرف من بلکه حرف خیلی از شماها باشه به نظر شما کدوم یکی لذت بخشتره و حاضرید باز هم این کارو تکرار کنی .

اگه نظر خودمو بخواین  من میگم هر دوتاش، اولی به خاطر اینکه بالاخره روزی میرسه که اون شخص متوجه میشه که باید از تو تشکر میکرده شاید دیر ، خیلی هم دیر اینقدر که وقتی برای این کار نمونده باشه و اون موقع است که یادمگیره از این به بعد چطوری زندگی کنه، و اما دومی به خاطر اینه اگر من کمکی به یک پیرمرد یا پیرزن میکنم میدونم که اون روز تنها روزیست که واقعا زندگی کردم.

ولی منظورم از بیان این حرفا چی بود؟

میخوام بگم با وجود این چیزا باز هم کمک و محبت ، حتی یه لبخند کوچیک  رو از همدیگه دریغ نکنین .

و فراتر از اون یادمون باشه اگه  خدا بهمون لطفی میکنه تشکر از خدا رو فراموش نکنیم ،گرچه خدا به تشکر ما نیازی نداره اما روزی میرسه که بهش احتیاج داریم که اون موقعست که باید رومون بشه که ازش کمک بخوایم و این در صورتیست که از نعمتی که قبلا بهمون داده قدردانی کرده باشیم.