یادش بخیر

یادش بخیر اولین روزی که میخواستم برم مدرسه چه شورو حالی داشتیم.دقیقا 15 سال از اون روز میگذره، آرزو داشتم یکبار دیگه یک روز از کلاس اول رو تجربه کنم.
از اونجا که مامانم معلم کلاس اوله تصمیم گرفتم یک روز برم سر کلاسش بشینم . بالاخره تصمیمو عملی کردم با چه شورو هیجانی رفتم مدرسه،صدای بچه ها که از کلاسها میومد با هم قاطی شده بود، منو برگردوند به چند سال پیش ، تمام خاطرات دوران مدرسه از روز اولی که پامو گذاشتم داخل مدرسه تا روز آخری که کارنامه پیش دانشگاهیمو گرفتم تو ذهنم تداعی شد.
وارد کلاس که شدم یاد سلام کردن اون موقعهای خودمون افتادم "در باز شد و گل اومد خانم... خوش اومد" همونطوری بچه ها بهم سلام دادن اما بجای خانم... اسممو گفتند .
اون موقع که کلاس اول بودم چون قدم کوتاه بود همیشه میز اول میشستم  ،اما این بار نشستن ته کلاسو تجربه کردم.
رفتم تو فکر حواسم نبود به خودم که اومدم خودمو بین کلی صداقت و پاکی دیدم.
دیدم توی این 15 سال چقدر تغییر کردم. 
یه چیزی برام خیلی جالب بود اینکه دوست داشتن توی دوران بچگی بی منت بود همه رو دوست داشتیم اما بدون اینکه توقعی داشته باشیم .
وقتی دیدم بچه ها دورم حلقه زدن برام نقاشی میکشن و شعر میخونن لذت می بردم.
افسوس خوردم ، کاش اون مهربونی ، صفا ،صداقت و عشق دوران بچگی رو هنوز داشتم.
هر چه که بزرگتر میشیم فکر میکنم روحمون کدرتر میشه در صورتیکه میتونیم همون روح پاک دوران بچگی رو سفید و دست نخورده نگه داریم